Amerikanen, de Heilige Stoel en zielige N-Koreanen

Van verschillende mensen hoorde ik dat ze toch wel benieuwd waren naar wat ik hier nu precies doe. Bereid je dus voor op een zeldzaam inkijkje in de wereld van de diplomatie (ja, ik doe nu expres interessant).

De afgelopen week was nogal druk voor toute diplomatiek Tripoli. Zo was er een receptie ter ere van de Tsjechische nationale feestdag, werd er een lezing georganiseerd door het Libische Volkscongres, waarbij de voormalige Minister van Buitenlandse Zaken van Malta kwam spreken en hielden tenslotte ook de Turken nog een feestje. Voor de diplomaten in Tripoli zijn dergelijke recepties uitgelezen kansen om ‘inside information’ te vergaren, allerhande roddels ter ore te krijgen en in de wandelgangen ‘bilateraaltjes’ te sluiten (voor de leken: dat is een overeenkomst tussen twee partijen). Daarbij is het ook een prettige bijkomstigheid dat ambassades massaal illegaal alcohol laten overbrengen via de diplomatieke post – welke niet mag worden gecontroleerd – zodat er op dergelijke recepties bergen alcohol voorhanden zijn. Ook ikzelf vond dat niet erg.
Op de Tsjechische receptie hebben Arjen en ik ons dan ook bediend van enige alcoholische versnaperingen en hebben wij de rest van de avond voornamelijk doorgebracht met aapjes kijken, waarbij we zo nu en dan door de ambassadeur op een ‘belangrijk iemand’ werden geattendeerd. Je zou denken dat iedereen op dergelijke recepties als normale, volwassen mensen met elkaar omgaat. Dat is dus niet zo. Tot onze verbazing stond er namelijk de hele avond een zielig man in een hoekje, treurig te kijken naar alle andere mensen die het wel gezellig hadden. Na enige navraag te hebben gedaan bleek het de Noord-Koreaanse ambassadeur te zijn, die altijd en overal door iedereen wordt genegeerd. Toch blijft de beste man steeds opdraven, in een poging zo toch nog aan te kunnen haken bij alle coole diplomaten. Hij is in ieder geval vasthoudend. Het grappige is dat de beste man in werkelijkheid niet geheel alleen is; Noord-Koreanen mogen zich namelijk niet alleen met andere nationaliteiten ophouden. Na nog even goed te hebben rondgekeken, spotten Arjen en ik in een ander hoekje nog een zielig menneke, welke ook alleen stond. Beide Noord-Koreanen moeten elkaar namelijk in de gaten houden, om er zo voor te zorgen dat er geen ‘verraad wordt gepleegd’. Grappig, maar ook triest. Arjen en ik hebben besloten pogingen te gaan ondernemen om toch een keer met de beste man te gaan praten. Verder hebben Arjen en ik lange tijd gesproken met de vertegenwoordiger van de Heilige Stoel (Vaticaan), wat erg interessant was. Het is een erg aardige man, die het helemaal niet erg vind om onder zijn stand met een stel stagiaires te praten (in tegenstelling tot sommige andere diplomaten).
Vervolgens was er later in de week nog de lezing van de Maltese ex-minister van Buitenlandse Zaken. Hier kan ik vrij kort over zijn: het was saai.
Tenslotte was er gisteravond het feest op de Turkse residentie; dit was wel leuk. De Turken hebben een grote vertegenwoordiging in Libië (voormalig deel van het Ottomaanse Rijk) en zijn hard op weg om hun invloed nog verder uit te breiden. Overal zijn Turkse bouwbedrijven aan het werk en veel luxegoederen komen hier uit Turkije (verkopers vertellen soms trots dat het echte Turkse kwaliteit is, in plaats van Chinese rommel). De residentie is dan ook groot en staat op een goede in-het-zich-locatie, om zo de Turkse aanwezigheid duidelijk kenbaar te maken. De residentie staat vlakbij de haven, met uitzicht over de skyline van de stad. Het feest zelf werd gegeven op het enorme dakterras van de residentie. Ook hier hebben Arjen en ik weer uitgebreid diplomaten gespot (sommigen dragen traditionele kleding, zodat je kunt raden waar ze vandaan komen). Ook waren er hapjes etc. Hier ging er helaas wel even iets mis: ik lette niet goed op en stopte per ongeluk een viezig kaas-hapje in mijn mond. Als je me goed kent weet je hoeveel moeite het me heeft gekost om dit met een beleefde glimlach op te eten. Later op de avond kwam de Amerikaanse ambassadeur op ons af. We verwachten een beleeft, maar saai gesprekje, maar dit liep anders. De ambassadeur bleek een joviale man, die na zijn pensioen graag wiet zou willen komen roken in Amsterdam. Voor een ambassadeur is dit ontzettend not-done om te zeggen, laat staan voor een Amerikaan. Ik mag hem wel! Het grappige is ook dat alle diplomaten elkaar een ontzettend slap handje geven, om zo te laten zien dat ze hun gesprekspartner niet willen intimideren. Amerikanen - culturele onnozelaars als ze zijn - knijpen daarentegen met een enthousiaste glimlach je hand aan gruzelementen. Typisch.