De eerste dagen

Vrinden,

Na lang wikken en wegen heb ik toch maar besloten een blog bij te houden. Niet alleen om zo enigszins het contact met het thuisfront in stand te houden, maar ook omdat ik momenteel niets te doen heb en dit een goede afleiding is. Dus, als ik langdradig ben..sorry hoor, maar ook ik moet de dag doorkomen. Wil dit zeggen dat ik het hier niet naar mijn zin heb? Nee, integendeel zelfs. Tot nu toe is mijn verblijf in Tripoli zelfs zeer aangenaam geweest. Daarover zometeen meer. Allereerst zal ik jullie verblijden met de details van mijn reis zelf.
Aangezien ik op het heerlijke tijdstip van 7:25 in de ochtend vanaf Brussel vertrok, heb ik de nacht van tevoren vrij weinig van mijn bed gezien. Gelukkig zijn vliegtuigstoelen uitermate comfortabel en heb ik heerlijk kunnen slapen onderweg (voor de minder vlotte mensen onder jullie: dit is sarcasme). Toen ik met mijn duffe hoofd in Brussel bij de gate aan het wachten was (zo’n anderhalf uur) was ik dan ook erg blij naast een Belg te zitten die duidelijk om een gesprek verlegen zat (wederom: sarcasme) en mij steeds welwillend toeknikte iedere keer dat mijn blik toevallig die van hem kruiste (sommige mensen zouden hier het woord ‘gretig’ gebruiken. Lukas.). Het geval wil nu echter dat deze beste man een geheel eigen variant Vlaams sprak, die door mij niet echt te verstaan was. Koetervlaams ook wel- dit in tegenstelling tot het Koeterwaals dat in de zuidelijke delen van Belgie wordt gesproken (sorry hiervoor). Enfin, ik heb een tijd met de man gesproken waarbij het vooral neerkwam op ‘uhums’ en ‘nou, inderdaad’ van mijn kant en erg uitgebreide verhalen van zijn kant (die ik helaas niet kon volgen). Toen hij na een tijdje begon over voetbal – een van mijn favoriete gespreksonderwerpen – en mijn subtiele hints (stug in je boek blijven kijken en verwoede pogingen doen om mensen te bellen) – niet oppikte ben ik maar met bagage en al de toiletten ingevlucht.
Vervolgens ben ik op weg gegaan naar Londen, waar zich verder geen noemenswaardige voorvallen hebben voorgedaan. Wel werd ik voor het boarden in Londen nieuwschierig aangestaard door de overige passagiers die, op mij na, vrijwel allemaal Libiërs waren. Mijn aankomst in Libië was vooral heet. Jemig. Gelukkig hadden ze in het luchthavengebouw airco, want toen we uit het vliegtuig kwamen voelde je de hitte door je schoenzolen heen komen. Engels kennen ze hier niet, evenmin als het Latijnse alfabet, dus heb ik gewoon de massa gevolgd op weg naar de douane, samen met een Engelsman die evenmin als de Belg te vertstaan was (hij kwam uit het noorden). Toen ik eenmaal wat verloren de aankomsthal binnen kwam lopen werd ik meteen omringd door enthousiaste taxichauffeurs, die wederom helaas niet te verstaan waren (terugkerend thema die dag). Joeri, de andere stagiair kwam me ophalen. Omdat ik hem niet zag kreeg ik van een taxichauffeur een telefoon in mijn handen gedrukt (je kan hier alleen met een Libische provider bellen) zodat ik hem kon bellen. De mensen zijn best aardig hier. Eenmaal onderweg met een Libische vriend van Joeri beging ik echter meteen al een fout, namelijk kauwgom kauwen tijdens Ramadan. Not done in Libië. Hakim zat er gelukkig niet echt mee (niet boos, maar wel verdrietig wellicht?), maar het is – en blijft – een aandachtspuntje.
Ons appartement is erg goed te doen. Het ligt wel in een van de mindere buurten van de stad, maar ziet er netjes uit en is van alle gemakken voorzien. Behalve dan de douche, want daar komen drie bedroevende straaltjes lauw water uit. Hoewel een groot gemis, denk ik dat ik het wel overleef. Vrijwel meteen daarna werden Joeri en ik uitgenodigd door de consul, om met haar in haar hotel bij het zwembad te komen liggen. En erin natuurlijk. Wie ben ik dan om nee te zeggen. De rest van de middag heb ik kunnen relaxen in het zwembad, waarna ze ons ook nog op eten trakteerde in het restaurant. Geen slecht begin dus, al voelde het alsof ik stiekem een wereld was binnengeglipt waarin ik helemaal niet thuishoorde. Iets met een overdaad aan luxe enzo.
Vandaag had ik mijn eerste werkdag op de ambassade, wat erg leuk is. De eerste dagen wordt ik vooral een beetje rondgeleid en kan ik mij inlezen over het land, de politiek en de gang van zaken op de amassade. Aangezien ik mij al maanden aan het inlezen ben, heb ik nu dus wel tijd om een blog bij te houden. Wellicht dat dit nog gaat veranderen in de toekomst. Ook hier voelt het een beetje alsof ik me in een andere wereld bevind waarin ik eigenlijk niet thuishoor (om de zoveel tijd wordt me gevraagd of ik nog iets te drinken wil, Joeri en ik delen een nogal officieel uitziend kantoor en ik loop verdorie in pak), maar dat gaat misschien nog wel over. De mensen zijn allemaal ontzettend aardig en de sfeer is hier verder goed. Ook is het wel fijn om hier gewoon te kunnen eten en drinken, want dat kan (naast kauwgomkauwen) buiten niet vanwege de Ramadan. Het hele openbare leven ligt feitelijk stil. Een hele maand zondag zeg maar (en dan geen culturele zondag of koopzondag. Of een doorsnee zondag in Utrecht waar de AH gewoon open is). Nee, niets van dit alles. ’s Avonds laat (!!) gaat alles open en begint het leven hier. Het hele levensritme ligt hier tijdens Ramadan dan ook anders dan normaal, zo beginnen mensen later op de dag pas met werken etc. omdat ze feitelijk ’s avonds ’s nachts leven. De ambassade gaat helaas niet mee in het ritme, waardoor Joeri en ik na ons werk niet bijster veel te doen hebben omdat alles te laat begint en wij gewoon om 7u naast ons bed moeten staan (we werken van 8u tot 16u). We komen er vast sterker uit.

Aangezien het nu al een enorme lap tekst is hou ik het hier voorlopig maar bij.

Groetjes enzo,
Bas