Kluitjes, riet en zand

Kluitjes, riet en bergen zand

Waar blijft de tijd toch? Een van de meer boeiende vragen van het leven. Hier vliegt de tijd in ieder geval voorbij, wat – over het algemeen – een positief teken is. Na de eerste maand vooral bezig te zijn geweest met wennen (wat gepaard ging met veel staren, wegspringen voor auto’s en spijt hebben van het in bepaalde restaurants eten), voelt het nu alsof ik al tijden in Tripoli zit. Niet dat ik veel Arabisch spreek, want dat blijft vooral beperkt tot hoi, dankjewel, rechtdoor/links/rechts, hoe duur is dat (ben per slot van rekening NL) en al-Madar (telefoonmaatschappij..als je even niets weet te zeggen in het Arabisch kun je altijd nog met een serieus gezicht al-Madar roepen, om zo nog een beetje het idee te hebben dat je een bijdrage levert aan het gesprek).

Het werk op de ambassade wordt met de dag boeiender. Toen ik hier kwam was het Ramadan, waardoor het hele openbare leven hier stil lag en het dus ook op de ambassade erg rustig was. De afgelopen twee maanden is alles weer op gang gekomen en heb ik mij bijvoorbeeld bezig gehouden met het opstellen van kritische vragen voor een onderzoek van de VN-Mensenrechtenraad. Eergisteren zijn Arjen – de nieuwe stagiair, vervanger van Joeri – en ik naar een avond van de Japanse ambassade geweest. De ambassadeur verblijft deze week in het buitenland, waardoor wij hier naartoe konden (het was alleen voor ‘select gezelschap’..oehhh…). Helaas was het een van de meest saaie dingen die ik ooit in mijn leven heb meegemaakt. De hele avond draaide namelijk om het centrale thema ‘thee’. Nu vind ik een kopje thee op zijn tijd wel lekker, maar om er nu een lezing van twee uur over aan te horen (het vertaal-japje sprak bovendien erg zacht, waardoor ik überhaupt niet veel hoorde) is mij iets te gortig. Wat de avond dan wel weer leuk maakte was dat we ons inderdaad in ‘select gezelschap’ bevonden en dat de avond plaatsvond in een paleis. Leuk detail: ook de man achter ons vond het allemaal niet zo boeiend, hetgeen hij duidelijk kenbaar maakte door enorm hard snurkend een dutje te doen. Het was te gênant voor woorden; de hele zaal kon het horen (denk aan ongeveer 40 man). Toen hij op niet bijster subtiele wijze door iemand met een tijdschrift werd wakker gemept schrok hij op (wat samen ging met enkele luide knorgeluiden), maar toen hij zich ervan vergewist had dat er niets aan de hand was, snurkte hij weer vrolijk verder. Arjen en ik kwamen tot de conclusie dat de beste man, ondanks het feit dat het te gênant voor woorden was, zijn avond desondanks nuttiger heeft besteed dan wij.

Dan nu het verhaal van de kluitjes en het riet.
Een paar weken geleden besloten Joeri en ik naar Ghadames te gaan. Dit is een berberstad enkele honderden kilometers ten zuiden van Tripoli, die op de UNESCO lijst van werelderfgoed staat. Het ligt midden in de Sahara bij een oase. Omdat het er zo heet is, hebben de inwoners een unieke bouwstijl ontwikkeld: de hele stad is in feite een groot bouwwerk, straten zijn overdekt om te zon tegen te houden en zijn slechts een meter breed. De huizen hebben allemaal tussendeuren, zodat men zich van het ene naar het andere huis kon verplaatsen. Het is allemaal nogal ingenieus, met waterkanaaltjes, kleine buurts vergader-pleintjes en ‘dakramen’ om toch wat licht in de stad te laten aangezien alles overdekt is. Hoewel de inwoners door het regime in de jaren ’70 uit de stad zijn verdreven en zijn ge-herhuisvest in een moderne stad die speciaal voor hen is gebouwd (ter bescherming van de oude stad), geven ze toch nog de voorkeur aan hun oude – kleine – huizen omdat het daadwerkelijk veel koeler is in de oude stad.
Het is echter geen eenvoudige opgave om in Ghadames te komen. Je kunt met de auto (een dag rijden door een loeiend hete woestijn) of met een lokale vliegmaatschappij, denk aan 20-persoonsvliegtuigje. Wij kozen ervoor om te vliegen. Helaas was dit de verkeerde keuze. We hadden een paar dagen vrij gevraagd en vol goede moed togen wij ’s ochtends vroeg naar het vliegveld om onze vlucht te halen. Het deel van het vliegveld dat is bestemd voor binnenlands verkeer bleek echter een enorme chaos. Helaas. Het fenomeen ‘netjes in de rij staan’ kennen ze hier niet. Na enkele uren in deze chaos te hebben gewacht om eindelijk in te kunnen checken, kunnen mensen die net aan komen zetten gerust met een volkomen onschuldig gezicht voor je gaan staan (en daarbij vragen of je niet even je koffer iets kunt opschuiven). Personal space kennen ze ook niet. Knus tegen elkaar aanstaan is hier gebruikelijk. Toen we eindelijk aan de beurt waren bleek dat we bij een andere balie moesten zijn (let wel: ze doen niet aan borden). Na opnieuw ruim een uur in de rij te hebben gestaan bij de andere balie waren we eindelijk aan de beurt. Wat gebeurt er? De beste man keurt ons geen blik waardig (ze zijn hier heel goed in negeren, echt natuurtalentjes) en verlaat hij gemoedelijk zijn balie om in een glazen kantoortje de krant te pakken en deze met een blikje fris uitgebreid te gaan zitten lezen. Joeri en ik stonden met onze mond wijd open van verbazing te kijken.
Na zo nog een tijd naar deze man te hebben gestaard, besloten we dat het toch beter was om net zolang op zijn glazen hokje te bonzen totdat hij naar buiten zou komen. Zo voegden wij de daad bij het woord en na enige minuten kwam de man naar buiten (waarbij hij ons aankeek alsof hij ons nog nooit had gezien; wij waren de enige niet-Arabieren op het vliegveld en we hadden zojuist een uur vlak voor zijn neus in de rij gestaan). Wat bleek: de vlucht was voor vandaag geschrapt. Dat gebeurt hier. De volgende dag zou onze vlucht echter zeker weten gaan.
Dus de volgende dag togen wij opnieuw vol goede moed naar het vliegveld. Na een herhaling van de ochtend ervoor (chaos, wachten, voordringen, frustratie) bleek onze vlucht weer te zijn geschrapt. Inmiddels hadden de taxiritten naar het vliegveld ons al even veel gekost als onze vliegtickets zelf.
Volgende week zou onze vlucht echter absoluut zeker weten gaan. Opnieuw trokken wij op naar het vliegveld (met een taxichauffeur die ons inmiddels persoonlijk kende vanwege al onze ritten naar het vliegveld; hij is erg vriendelijk, maar dat komt vooral door de bergen geld die hij aan ons verdient) en onze vlucht bleek zowaar te vertrekken.
Het vliegveld in Ghadames bleek niet meer dan een betonvlakte midden in de woestijn (zover je kon zien alleen zand/rotsen). Het luchthavengebouw was een keet, taxi’s waren er niet en de stad was 20 kilometer ver (en het was zo’n 45 graden). Gelukkig kregen wij een lift van een local, die ook met ons in het vliegtuig zat. Muhammed was een heuse Toeareg – compleet met enorme tulband – die ons de rest van de tijd door Ghadames op sleeptouw heeft genomen. Omdat we het erg goed met elkaar konden vinden bood hij ons aan een woestijntrip voor ons te organiseren.

Deze woestijntrip vond enkele weken later plaats. Ook hier kan ik veel over vertellen, maar het is al een enorm stuk geworden dus ik laat het hier maar even bij. Nog enige sleutelwoorden om toch een korte indruk te geven van de woestijntrip: zand, oases, kamelen,Ubari het nijlpaard (speciaal voor jou Do) slechte grappen, vetklep, slapen onder de sterrenhemel, jeeps en Céline Dion.
Verder verwijs ik jullie naar de foto’s die ik zometeen hopelijk kan uploaden.

Bas